Column | Ajax solde met Tadic

Hopelijk klink ik niet al te Bijbels als ik opmerk dat Dusan Tadic na zijn rode kaart tegen Napoli door een deel van de Ajax-supporters bespot en gesmaad en bijna gegeseld en gekruisigd werd. De man die nog kort geleden als een messias aanbeden werd door hetzelfde publiek, leek opeens de duivel in eigen persoon geworden.

Ik herinner me nog de algehele vertedering toen Tadic als aanvoerder zijn ambitieuze plannen met Ajax verwoordde in zijn onnavolgbare steenkolennederlands: „Wij moeten pak schaal.” Het werd een sportlegendarische uitdrukking. In de persconferentie na afloop van de kolossale vernedering blikte hij dinsdag deemoedig terug op het gedrag van het publiek. „Ik denk is normaal… Bij grote verlies jij weet onze fans is mad.”

Ik had erg met hem te doen. Hij is sinds zijn komst in 2018 een geweldige speler geweest voor Ajax. Als linksbuiten spleet hij hele achterhoedes met zijn dribbels, voorzetten, passes en schoten. Een speler met een grote techniek en veel scorend vermogen. Als aanvoerder bovendien een altijd strijdbare voorganger. Vooral dankzij Tadic beleefde Ajax onder coach Eric ten Hag een nieuwe bloeiperiode.

En toen? Toen deed Ajax iets heel raars, hoewel de gevolgen nauwelijks tot pers en publiek leken door te dringen. Tadic functioneerde het vorige seizoen nog zeer behoorlijk als buitenspeler: 13 doelpunten en 19 assists – ongeveer evenveel als in het seizoen dat daaraan voorafging.

Toch besloot Ajax voor 31 miljoen euro een andere linksbuiten te kopen: Steven Bergwijn, een speler die bij Tottenham Hotspur onder twee verschillende trainers reserve bleef. Bergwijn had de aandacht getrokken met enkele schitterende doelpunten in het Nederlands elftal. Toen ik me daarover enthousiast toonde, waarschuwden PSV-fans – hij had bij PSV gespeeld – me al: „Hij heeft veel techniek, maar is erg grillig en vaak onzichtbaar.”

Deze Bergwijn, besloot Ajax, moest de nieuwe linksbuiten worden. En Tadic dan? Die mocht het als centrumspits of op de rechtervleugel proberen. Toch was al gebleken dat hij op die plaatsen doorgaans veel minder tot zijn recht kwam.

Zo werd Tadic op de voor een voetballer hoge leeftijd van 33 jaar gedwongen te verhuizen naar plekken waar hij zich niet op zijn gemak voelde. Geen wonder dat hij door dit gesol zwakker begon te spelen. Ja, hij is trager geworden, maar een razendsnelle speler is hij nooit geweest. Dat hij trager werd, bleek me al toen hij in Amsterdam-Zuid bijna beroofd werd van zijn dure horloge door twee boefjes die hem, blijkens de beschrijving in een krant, tijdens de achtervolging hadden ingehaald; dat zou ze bij Ronaldo niet zijn gelukt.

Intussen was Ajax ook nog zo onverstandig om zijn uitblinkende rechtsbuiten Antony te verkopen. Daardoor werd de druk voor Tadic nog groter om op die plek te slagen. Kortom, Ajax kocht een linksbuiten terwijl het nog een goede linksbuiten had en het verkocht een rechtsbuiten, hoewel het geen andere rechtsbuiten had. Het gevolg is dat Ajax nu met een linksbuiten speelt die tot dusver in topwedstrijden tegenvalt en met een rechtsbuiten die geen rechtsbuiten is.

Is het vreemd als zo’n club op zekere dag van een prima tegenstander geen pak schaal maar een pak slaag krijgt? Misschien is het vreemder dat het niet eerder gebeurd is.