Bolis Pupul kan zijn Chinese roots eindelijk omarmen op melancholisch soloalbum

Mottenballen, bleekmiddel, knoflook en tijgerbalsem. Het waren de geuren die Boris Zeebroek vroeger bij zijn grootouders rook. Stonk een beetje, vond hij als kind. Maar als hij jaren later voor het eerst in Hongkong komt, de stad waar zijn Chinese moeder is geboren en waar hij de muziek schreef voor zijn nieuwe album, zijn het die geuren die juist zo vertrouwd zijn. Nadat zijn moeder overleed, zocht hij daar naar iets van de wereld waar hij wel mee verbonden was, maar die hij eigenlijk niet kende.

Boris Zeebroek (38) treedt op onder de naam Bolis Pupul – zijn oma noemde hem Bolis omdat ze de r niet kon uitspreken, en Pupul was de bijnaam die zijn vader hem gaf. Vorig jaar brak hij internationaal door met het synthpopduo dat hij met zangeres Charlotte Adigéry vormt. Hij de dansbare synth- en gitaarlijnen en beats, een beetje op de achtergrond, zij het lichtend middelpunt met haar sterke stem en prikkelende teksten. Ze kwamen bij Jools Holland, stonden op Glastonbury en Roskilde, en in Nederland gingen festivals als Lowlands, Best Kept Secret, Le Guess Who? en Into The Great Wide Open plat voor ze. Met hun vorig jaar uitgebrachte album Topical Dancer zijn ze de hele wereld overgegaan – op dit moment touren ze door Australië.

Maar voor zijn eerste soloalbum staat Zeebroek, die kunstonderwijs volgde aan de Sint-Lucassschool in Gent, op de voorgrond en doet hij alles alleen. De beats, de zang, de synths, de veldopnames uit Hongkong.

Letter to Yu is een liefdesbetuiging aan zijn in 2008 overleden moeder, gebaseerd op de brief die hij aan haar schreef na haar dood. Tegelijkertijd is het een melancholische zoektocht naar de verbinding met haar geboorteland, een ode aan Hongkong én een crossculturele toverbal vol blijmoedige electropop met slimme melodieën, heerlijke hooks en stuwende beats. „Zo heb ik mij ook gevoeld in Hongkong: ik heb er fantastische tijden beleefd, maar voelde ook een bepaalde melancholie die daar extra hard naar boven kwam. Die twee, ik hang daar wel wat tussen, voel ik.”

Chinese les

Hij is de zoon van de Belgische absurdist Luc Zeebroek (Kamagurka) en de in Hongkong geboren Wei Wun Yu, die op haar zevende met haar ouders naar België verhuisde. Ze was intercultureel bemiddelaar in een ziekenhuis in Sint-Niklaas en psychotherapeut in Gent. Ze kregen twee kinderen, Boris en zijn oudere zus, kunstenaar Sarah Yu Zeebroek, en waren gescheiden.

In 2008 werd Wei Wun Yu door een bromfiets aangereden en overleed. Ze werd 48 jaar. „Een klap bij heldere hemel was het”, zegt Zeebroek met aarzeling in zijn stem. „Ik kan mij eigenlijk niet goed meer inbeelden hoe ik die periode ben doorgekomen. Ik weet niet wat ik die twee jaar erna heb gedaan, en van wat ik nog weet, loopt de chronologie helemaal door elkaar in mijn hoofd.”

Zijn zus en hij gingen na de dood van hun moeder Chinees leren, als deel van hun rouwproces. „Onze moeder heeft wel geprobeerd ons er iets van te leren, maar wij waren absoluut niet geïnteresseerd om wat dan ook van China ons eigen te maken.” Hij schaamde zich een beetje voor zijn afkomst. Er waren pesterijen, ze riepen ‘loempia’ als hij aan het voetballen was. „Je leert ermee omgaan, maar het tekent je wel.” Veel aanleiding om met die kant geassocieerd te willen worden had hij in elk geval niet, tot hij uit de puberteit kwam. „Ik begon vragen te stellen over mijn geschiedenis, en toen werd de lokroep steeds luider.”

https://www.youtube.com/watch?v=YQfCWB-TOrg

Naar Hongkong

In 2018 ging hij voor het eerst naar Hongkong. „Ik zag er mijn moeder lopen. En mijn grootvader, en mijn grootmoeder. Je weet dat het ijdele hoop is en toch zie je ze soms echt even, een split second. Allemaal reflexen, verlangen om iemand weer terug te zien. Dat heb ik in het nummer ‘Completely Half’ geprobeerd te verwerken, dat je het gevoel van bepaalde momenten die geweest zijn creëert. Dat je daardoor je moeder ziet, terwijl je weet dat het niet kan.”

Zeebroek heeft van zijn vader de werkethiek overgenomen. „Ik heb van hem gezien hoe hij altijd aan het werken was. Zelfs op vakantie zat hij de hele tijd te tekenen. Dan zei hij: ‘Ja maar ik heb hier ideeën die ik anders niet krijg, juist omdat ik hier zo ontspannen ben.’ Ik ben zelf ook in de eerste plaats niet naar Hongkong gegaan om muziek te maken, maar om mijn roots te ontdekken. Maar je krijgt daar dan wel inspiratie en zin om te schrijven en die ideeën in mijn muziek te steken.”

Hij ging meerdere keren terug en nam van alles op: geluiden van de metro, de ferry, en in ‘Doctor Says’ hoor je zelfs de Chinese dokter, bij wie hij pijnlijk zijn rug liet ‘behandelen’ door middel van een soort barbecue met hooi erin, zijn medisch dossier opdreunen. En waar het mysterieuze liedje ‘Frogs’ over gaat? Gortdroog: „Dat gaat over kikkers, en over wat voor verschillende kikkers je hebt.”

https://www.youtube.com/watch?v=_ccmFd3wE_8

Humor en racisme

Het contrast met het werk dat hij met Charlotte Adigéry maakt is muzikaal wel duidelijk, maar qua intentie ligt het dicht bij elkaar: ook daarin sluiten humor en de serieuze boodschap naadloos op elkaar aan, met hun teksten over racisme en uitsluiting, en ook een nummer dat alleen maar melodieus gelach is. „Het is eigenlijk door het werken met Charlotte dat ik ineens dingen begon te herkennen die ik had meegemaakt. Zij heeft het in veel ergere mate meegemaakt hoor, want ik denk dat als je zwart bent in België, eind jaren negentig en begin jaren nul, je met veel meer racisme te maken hebt gekregen dan een Aziatische jongen. Ik begreep wel veel van wat ze vertelde, en dat heeft mijn denken aangewakkerd. Ik had het altijd een beetje geparkeerd. Zo van: zo is het nu eenmaal, daar moet ik mee leren leven. Maar als zij iets vertelde over wat ze had meegemaakt, had ik daar ook meteen twee, drie referenties bij. Ook al heb je dat geparkeerd, dat zit toch ergens in je.”

„Veel mensen claimen nu hun migratieachtergrond”, zegt hij. „Nu ziet niet iedereen die achtergrond nog als een last, maar als verrijking van hun leven zonder je te hoeven schamen. Je voelt echt dat de tijden aan het veranderen zijn ten opzichte van de generatie van mijn moeder.”

Letter to Yu komt op 8 maart uit bij Deewee, het label van Soulwax.

Delen Mail de redactie