Voor het nieuwe programma van Nederlands Dans Theater 2 heeft het Haagse gezelschap weer eens wat familiezilver opgepoetst. Van twee meesters van de dans werden twee werken in reprise genomen en de glans is onverminderd.
Zeker van het immer populaire Minus 16 van Ohad Naharin, die jarenlang de vermaarde Batsheva Dance Company in Tel Aviv leidde; een kleine bloemlezing die hij in 1999 samenstelde voor de jonge dansers van NDT2. Het stuk waaiert uit van een lichtvoetige chachacha-deun waar de zestien dansers zich genietend aan laven tot en met een memorabele groepsdans op klapstoeltjes op het traditionele lied ‘Echad Mi Yodea’ in de woedende uitvoering van de Israëlische rockband The Tractor’s Revenge. Altijd prijs is het slotdeel waarin de dansers een partner uit het publiek zoeken voor een dansje op het toneel; heerlijk ongemak, aanstekelijk plezier.
In 27’52” (2002) van voormalig artistiek leider Jiří Kylián tikt de tijd voort terwijl de zes dansers in drie bloedmooie duetten hun kunst uitdiepen en voorzichtig de vergankelijkheid verkennen. De tere maar krachtige en flitsende lijnen van Kyliáns bewegingstaal missen bij sommigen nog scherpte, wat de boodschap van voortdurende verandering en – als ze onder stroken van het vloerzeil verdwijnen – de onvermijdelijke dood ook wat verzacht.
Edelmetaal
Tussen het edelmetaal van de twee mastodonten steekt Fifteen minutes van Maxine Doyle wat blikkerig af. Dat is een tegenvaller; Doyle heeft de reputatie indringend, intrigerend vormgegeven werk te maken. Fifteen minutes biedt echter (dans)inhoudelijk noch qua vormgeving veel nieuws, op misschien het feeërieke toneelbeeld na, met een zwerm lichtbollen die op verschillende hoogtes als planeten boven het toneel hangen. Negen dansers in een soort witte astronautenpakken komen op, in slow motion tollend en spiralend. Úrsula Urgeles Gonzales, in een zwart jurkje en alarmrode kniekousen, loopt verdoold tussen hen door.
Alleen haar handtasje biedt houvast in een wereld die op de vernietiging afstevent – want daar gaat Fifteen minutes over. De mens heeft de aarde opgesoupeerd met zijn stompzinnige, blinde consumptiedrift. Ter illustratie laat Doyle de dansers opgewekt een cheerleaderdansje doen en in een lange rij hand in hand rondhuppelen. Alleen Urgeles Gonzales voelt het naderende einde. Haar rest niets dan spijt over nooit uitgesproken woorden. Boodschap begrepen, maar het stuk leidt zelf hooguit tot schouderophalen. Zelfs het immer juichende publiek van het Nederlands Dans Theater reageerde lauw.
