Afstudeerfilm van Bobby Tredgett is als een rit door een spookhuis

Vestibule is een film als een seance of een nachtmerrie. Ook na drie keer kijken, blijven de zes minuten flikkerende zwart-witbeelden even intrigerend als onbegrijpelijk.

Bobby Tredgett vertoonde Vestibule op de examenexpositie van de HKU in Utrecht, waar hij afstudeerde in de richting Fine Art. Soms blijft het even donker, soms flitst het scherm. Nooit is zeker wat je ziet. Alles is fluïde. Het doet denken aan een rit door een spookhuis én aan de experimentele foto’s van Man Ray.

Vestibule begint in de hal van een huis. Maar de titel staat voor meer dan dat, legt Bobby Tredgett (30) uit. „Vestibule betekent tussenruimte, het is een begrip uit de architectuur en anatomie. Dat past bij mijn onderwerpen: ruimte en lichaam. Als jong kind werd ik voor een meisje aangezien. De disconnectie tussen wat mensen zien en wat je zelf ervaart, vind ik interessant. Pas zodra je het zelf vormgeeft, heb je er controle over.”

In het halletje verschijnt een ovaal masker met een harige rand, dan een persoon op de rug gezien, vervolgens komt het masker terug en liggen één of twee mensen in een bed. De camera loopt, draait, kantelt, het beeld trilt en schokt. Alles verandert, nergens is rust, behalve in de opvallende afwezigheid van geluid.

„Ik ben heel lang met het geluid bezig geweest”, vertelt Tredgett. „Omdat het zo’n intense film is, probeerde ik er met geluid adempauzes in te krijgen, maar uiteindelijke was het te veel en koos ik om het geluid eruit te houden en te focussen op beeld.”

Vestibule is eigenlijk geen film maar een reeks van een paar duizend aan elkaar geplakte foto’s. Een animatie in feite. Tredgett heeft de foto’s digitaal zwart-wit gemaakt maar verder niet bewerkt. „Ik vervorm de beelden liever direct ter plekke tijdens de opname analoog met laserstralen, spiegels, rookmachines en projecties.” Hij vindt het fijn om er samen met een stel vrienden aan te werken. „Als je bezig bent, is het bijna een performance.”

Vestibule op Youtube

Het heeft geen zin om in deze film naar een verhaal te zoeken, zegt Tredgett. „Het gaat om de tussenvorm, het vastleggen van een moment in een transformatie. Ik heb scènes meerdere keren gebruikt om een cadans te krijgen, alsof het een cirkel is die maar doorgaat. Ook visueel is het een rondje: steeds dwaal je weer door doorgangen in het huis.”

Na een minuut of vijf is de camera terug in de vestibule en kijk je door het vervormende glas van de voordeur naar buiten: een vage straat. Als de camera uitzoomt, blijken in de gang maskers aan de muur te hangen. Even lijkt een geest zich te manifesteren, maar dan wordt het beeld weer zwart. Je denkt: einde, het was een droom. Maar de persoon komt terug, nu met een gehoornd masker. De camera is dan elk gevoel voor oriëntatie kwijt.

Bob Tredgett neemt een tussenjaar om „mooie projecten” te doen, het liefst samen met anderen. „Mijn droom is om daarna aan de KASK in Gent een master te doen.”