Acteur Emmanuel Ohene Boafo: ‘Het voelde goed. Maar kwam het over?’

Vrijdag 15 december 2023

Talk to me, Kevin…

Het zit me nog steeds niet echt lekker. Ik ben al weken aan het stoeien met m’n personage. We zijn met Theater Rotterdam aan het repeteren voor het prachtstuk A Case For the Existence of God van Samuel D. Hunter. Dat gaat over twee alleenstaande vaders die niks met elkaar gemeen lijken te hebben. Maar naarmate het stuk vordert komen ze erachter dat er wel degelijk iets groots is wat hen verbindt. Ze delen de angst om in hun vaderschap te mislukken. En precies dat is het startschot en fundament van hun vriendschap.

Alhoewel ik voel dat mijn personage dichtbij is, zit hij nog niet in mijn lijf. Kevin, de zorgzame maar niet volledig meegaande hypotheekadviseur, is best complex.

Gelukkig werk ik met geweldige mensen die geduldig met me mee zoeken: de warme regisseur Erik Whien, de zeer getalenteerde Bram Suijker en de intelligente dramaturg Brecht de Backer.

Als de repetities voorbij zijn, ga ik met een vol hoofd naar huis. Ik leg de kleine in bed en bid voor haar. Mijn vrouw slaapt al heerlijk zacht na een volle dag moeder zijn.

Me-Time. Neem een hete douche, trek iets warms aan, gekolfde melk staat klaar, zet een ‘relaxing ambience’-playlist op, dim de lichten en sta toe mijn gedachtes ver op reis te laten gaan.

Talk to me, Kevin…

Maandag 18 december

Vreselijk lange app

Er is iets anders deze ochtend. Ik voel een lichte buzz van inspiratie, van inzicht. Ik pak m’n tas in, want ik blijf een paar nachten in Rotterdam. Die buzz wordt almaar sterker. Ik denk dat Kevin op de een of andere manier met me heeft gecommuniceerd dit weekend.

Ik kan het niet laten. Ik stop met inpakken. Pak mijn telefoon. Zoek Erik Whien.

Begin met tikken. Ik deel alles met hem. Over het feit dat ik veel te ver zocht, terwijl ik meer op Kevin lijk dan ik zou willen. Natuurlijk wil je als acteur deels kunnen transformeren. Maar daar vraagt dit stuk niet om. Kevin stelt mij de vraag hoe ik zou reageren als ik in zijn schoenen stond. Wat zou ik wel en niet laten zien van mijn binnenwereld? Wat lach ik wel en niet weg? Ik stop even. ‘Mijn God, Emms wat een lange app’, denk ik bij mezelf. Ik beeld me in hoe Erik straks WhatsApp opent en mijn superlange bericht ziet. Ik grinnik, want ik denk te weten hoe hij zal reageren. Ik tik op dat moment: ‘Vreselijk lange app’ met drie huil-emoji’s en twee lachende.

Ik leg de telefoon neer. Pak hem weer op. Begin weer met tikken. En het gaat maar door.

Dit voelt goed. Ik eindig met de vraag of hij het goed vindt om die persoonlijkere aanpak uit te proberen tijdens de doorloop.

En yes, hij is helemaal mee. Super eng, want straks sta ik bijna als mezelf op het podium, maar let’s go!

Foto Andreas Terlaak

Dinsdag 19 december

De doorloop

Grote glimlach. Die heb ik sowieso al van mezelf, maar vandaag is hij extra groot.

Kostuum aan. Rebekka Wörmann, onze heerlijke kostuumontwerper, merkt direct op dat mijn kostuum wat wijder zit dan normaal. We geven elkaar een high-five. Ik ben namelijk ‘weer’ begonnen met het volgen van een streng dieet.

Zenderen. Mijn microfoon wordt aan de zijkant van m’n gezicht geplakt. Ik neem de tijd om weer even door mijn script te gaan. De doorloop begint zo. Lichtelijk gespannen, want ik ben benieuwd wat deze nieuwe ingeving zal doen met mijn personage en met het stuk.

En BAM. Doorloop voorbij. Het voelde goed. Maar kwam het over?

Ik probeer Eriks gezicht te lezen. Hij kijkt me aan, knikt naar me. Roept in de ruimte: ‘Notes Morgenochtend!’ Dat betekent dat we morgen feedback krijgen.

Ik denk: ‘Was dat…? Nee, nu even laten rusten Emms. Morgen krijg je je antwoord.’

Woensdag 20 december 2023

De Notes

Nog twee weken tot de première, waarvan één week kerstvakantie. Ik moet nu wel echt op het juiste spoor zitten, wil ik alles nog goed kunnen laten indalen. Glimlach is niet zo groot als gister, maar hij is er wel.

Erik begint de notes met de mededeling dat er grote stappen zijn gemaakt. Hij kijkt me aan en zegt: „Precies Emma, dit is waar Kevin zit!” ‘Yes!’, denk ik bij mezelf. En nu doorbouwen!

Donderdag 21 december 2023

Uit mijn zicht verdwijnen

Vanuit acht hoog in het Rotterdamse Bilderberg-hotel zie ik haar fietsen in de regen. Moeder van twee kinderen, gok ik, gezien de voor- en achter-kinderzitjes. Het stoplicht voor fietsers staat nog op rood, maar ze houdt het niet langer. Wil oversteken want er komen geen auto’s meer… Dacht ze.

Maar daar kwam uit het niets toeterend die auto voorbij die haar net op tijd ziet. Zij trapt direct op de rem. Auto rijdt verder. Zij staat stil. Komt waarschijnlijk bij van de schrik.

Terwijl ze wacht, fantaseer ik over haar leven. Een partner die thuis op haar wacht, samen met de kinderen. Hoe zou ’t leven van deze mensen eruit hebben gezien als het hier niet goed afliep? Ze fietst verder, verdwijnt in de zee van rode lichten. Jeetje, dit maakte impact. Dus ik doe een schietgebedje voor deze onbekende vrouw, die ik nooit meer zal zien.

Ik open m’n script. Pagina 35. KEVIN: ‘Ze zal het huis in gaan, uit mijn zicht verdwijnen en ik zal op dat moment weten, dat ik haar nooit meer ga zien…’

Ik maak een notitie.

Vrijdag 22 december 2023

Een zweem van ijdelheid

Laatste doorloop voor de vakantie. Ik loop de zaal binnen en zie een hoop mensen. De switch van zes weken repeteren met een klein groepje van maximaal vijf personen naar meer dan twintig is immens. Voelt opeens heel officieel.

Het is ook zo’n soort dag waarbij ik een zweem van ijdelheid bespeur bij mezelf. De dag begint namelijk met een interview, gevolgd door een fotoshoot. Ook staan er vijf camera’s opgesteld, omdat de trailer wordt opgenomen.

Daarbij word ik zelf gevolgd door een fotograaf van NRC om beelden te schieten. Mijn kostuum moet ook extra goed zitten vandaag want: camera’s. Soundchecks. Ik ga nog een keer door al m’n notities heen. De lichten in de zaal gaan uit. We krijgen onze cue en lopen het podium op. De prachtige muziek van componist Thijs van Vuure klinkt. Oh man, I love my job.

Dinsdag 2 januari 2024

De generale repetitie

Gelukkig nieuwjaar! Terug van een week vakantie. De generale repetitie. Nog drie dagen voor de première. Rustig blijven.

Samuel D. Hunter, auteur van dit stuk, is al in Nederland. Try-outs zijn zo goed als uitverkocht. Rustig blijven. Je mag blijven zoeken. Daar zijn de try-outs voor.

Notes, daarna nog een doorloop. Moet er weer in komen. Niet erg. Gefocust blijven. Het is nog geen première. Wees trots. Je hebt een reis afgelegd. Je hebt geploeterd en gezocht. En straks mag je dat delen. Reminder: hier droomde je van als kleine jongen. Dus geniet daarvan, kleine Emma. Speel en geniet!