Aan de slag met c-bloemen

De courgette is een vrijgevige plant. Wie er weleens eentje in de tuin heeft gehad, weet hoe je dan bij wijze van spreken de hele zomer geen boodschappen hoeft te doen. Ik herinner me de tijd waarin mijn schoonouders een volkstuin hadden en wij wekelijks een stuk of vier courgettes mee naar huis kregen. En als we dan zo tegen september geen courgette meer konden zien, dan deden die planten er nog een schepje bovenop en kregen we op vrijdag samen met ons kind en de luiertas – opa en oma pasten elke week een dagje op – niet vier maar wel acht exemplaren mee.

Ze zeggen dat schaarste creatief maakt, maar vlak overvloed niet uit. Ik bakte ze, ik grilde ze, ik kookte courgettesoep. Ik maakte courgettequiches, courgettegratins en frittata’s van courgette met Parmezaanse kaas en peterselie, of met munt en geitenkaas. Ik vulde courgettes met lamsgehakt, of met tonijn of broodkruim en noten. Er kwam zelfs een zoete courgettecake op mijn programma. En als beloning voor het braaf opeten van al die groene jongens waren er af en toe courgettebloemen. Daar maakte ik ook wel frittata’s mee en ik roerde ze door risotto. Maar meestal vulde ik ze met een stukje mozzarella en een ansjovisje, haalde ze door een beslag van bloem, bakpoeder, zout en bruiswater en frituurde ze krokant.

Het grappige is dat ik de meeste van deze gerechten nog steeds maak. Mijn courgettesoep is door de jaren heen niet wezenlijk veranderd. Er gaat geen zomer voorbij zonder die cake (waaraan geraspte courgette een heerlijk vochtig, mals karakter geeft) en courgettebloemen vul en frituur ik nog vaak op dezelfde manier. Als ik er al mijn hand op weet te leggen tenminste, want het landje van mijn schoonouders wordt allang door andere handen bewerkt. Vorige zomer had ik zelf een tijdelijk moestuintje, maar dit jaar ben ik voor de aanvoer weer net als de meeste stervelingen afhankelijk van welwillende vrienden-met-moestuin.

Bof ik even met buurtgenoot G, die zijn halve achtertuin vol heeft staan met courgettes. Op de andere helft verbouwt hij allerhande interessante bonen trouwens, maar laten we niet afdwalen. „Wil je nog c-bloemen?”, appte hij deze zomer weer een aantal keer. U begrijpt, bij het lezen van zo’n appje laat ik alles uit mijn handen vallen en stap stante pede op mijn fiets. „Ik heb ze nu zo vaak gefrituurd. Ik heb er omeletten mee gemaakt en risotto”, verzuchtte G terwijl hij de delicate oranjegele bloemen behoedzaam voor me in een bakje vlijde. „Weet jij nou niks anders om ermee te doen?”

Goeie vraag. Nee, ik wist er zo gauw even niks anders mee te doen. Maar misschien was het tijd om mijn repertoire eens uit te breiden. Thuisgekomen besloot ik dat de helft van de bloemen in de frituur mocht en dat ik met de andere helft zou gaan freestylen. G had me behalve de blommen ook een paar kleine courgettetjes meegegeven. In de koelkast vond ik nog een bundel groene asperges, allerhande groene kruiden en kijk eens aan, een bol burrata. Op een schaal op het aanrecht prijkte een pracht van een gele courgette, eigenlijk bedoeld voor een ander gerecht, maar bereidwillig genoeg om mee te werken.

Die avond appte ik mijn c-bloemendealer een saladepic. Ik was uit mijn culinaire comfortzone gestapt en om eerlijk te zijn best trots op het resultaat. Al weten we natuurlijk pas over een jaar of twintig of mijn nieuwste courgettecreatie de tand des tijds zal hebben doorstaan.