‘Mijn pensioen heb ik niet geregeld’

In

‘Ik heb schijnbaar de behoefte om steeds iets nieuws te leren. Ik ben al heel lang fotograaf, maar om de zoveel jaar zoek ik er een nieuwe uitdaging bij. Ik fotografeer doorgaans reportages, portretten en conceptuele fotografie in opdracht van bedrijven. Tegenwoordig leg ik ook graag bokswedstrijden vast. Puur visueel vind ik dat heel aantrekkelijk: de mensen, het geweld, dat fysieke. Maar ik maak inmiddels ook video’s: in februari ging mijn documentaire in première. En in de coronaperiode heb ik een kinderboek gemaakt.

„Fotografie stond met de analoge techniek lange tijd stil. Mijn Hasselblad, die ik eind jaren 90 kocht, doet het bijvoorbeeld nog steeds. Met de komst van de digitale fotografie was er weer iets nieuws waar ik me in kon verdiepen, maar er voldoende uitdaging in vinden werd met de jaren lastiger. Vandaar dat ik ook buiten de fotografie aan de slag ben gegaan.

„Mijn eerste baan was een functie als assistent van Erwin Olaf. Daarna ben ik voor mezelf begonnen. Alles was in die tijd nog analoog. Er waren minder fotografen, dus het was makkelijker om ervan rond te komen. Inmiddels heb ik een grote klantenkring, dus komen die opdrachten wel. En net voor corona werd ik gevraagd om les te geven aan de kunstacademie in Den Haag. Het is maar een kleine aanstelling, maar het helpt wel een basisinkomen op te bouwen. Gecombineerd met de losse opdrachten heb ik zo voldoende ruimte voor de andere projecten. Dat zie ik als een inspirerende aanvulling op mijn fotografie.”

Uit

‘Ik ben een redelijk sober mens, ik geef niet zoveel geld uit. Ik hoef niet zo nodig te vliegen voor vakanties – we gaan altijd kamperen in Frankrijk – en mijn laptop is al oud. We kopen niks nieuws als we dat niet nodig hebben. Dit is niet uit zuinigheid, maar meer omdat we het onnodig vinden. Onze zoon [20] is net zoals ons ook terughoudend met geld, onze dochter [15] vindt dit wat lastiger. Ze krijgen allebei kleed- en zakgeld en bepalen zelf waar ze het aan uitgeven. Mijn dochter heb ik daarbij wel moeten leren dat het niet handig is om je geld bij de Starbucks uit te geven.

„In principe betalen mijn man en ik beiden de helft van de vaste lasten, maar in coronatijd had ik nauwelijks werk en droeg mijn man meer bij. Het was even afzien, die tijd. Maar als zzp’er heb ik altijd een buffer, al heb ik die wel moeten aanspreken. Dat is niet zo prettig, maar het was toen even niet anders.

„Mijn pensioen heb ik niet geregeld. Ja, daar heb ik weleens zorgen om, maar ik zie niet zo snel wat ik eraan kan doen. Ik heb ooit een koopsompolis gehad, daar moest ik geld in stoppen en dat werd belegd. Maar het verdampte, dus daar heb ik nu niks meer aan. Ik spaar nu in mijn bedrijf, en wat er over blijft, is mijn pensioen. En we hebben natuurlijk ook een waardevolle plek met ons koophuis.”