De Fransen gaan er met de winst vandoor, maar de eer is voor Marokko

De WK-droom voor Marokko is voorbij. En daarmee ook voor Afrika. En voor de Arabische wereld. Op de tribunes van het Al Bayt-stadion waren de Marokkaanse supporters weliswaar ver in de meerderheid, maar op het veld van Al Khor heersten de Fransen. Frankrijk versloeg Marokko met 2-0 en plaatste zich net als in 2018 voor de finale van het wereldkampioenschap voetbal. Daarin treft het elftal van bondscoach Didier Deschamps zondag Argentinië met sterspeler Lionel Messi. Marokko speelt zaterdag in Doha tegen Kroatië om de derde plaats.

Marokko in de finale van het WK, het was toch te mooi om waar te zijn. Vier dagen mochten ‘De Leeuwen van de Atlas’ ervan dromen als eerste Afrikaanse en Arabische deelnemer in de eindstrijd van het WK te mogen staan. Zelden had een land zoveel morele steun, maar het was niet voldoende. Regerend wereldkampioen Frankrijk was simpelweg beter dan de Noord-Afrikanen, die nu al terug kunnen kijken op hun succesvolste WK ooit. Al deden ze dat wel hoofdzakelijk met Marokkaans antivoetbal.

Het Marokkaanse elftal van bondscoach Walid Regragui wierp zich tijdens het toernooi op als de ware meesters van het verdedigen. Het dichtbouwen van de defensie werd met een zeer behoudende 1-4-1-4-1-formatie tot kunst verheven. Marokko kreeg in de eerste vijf wedstrijden tegen Kroatië, België, Canada, Spanje en Portugal slechts één doelpunt tegen. En dat was zelfs nog een eigen doelpunt. Marokko loerde zelf op de counter en wist vijf keer te scoren. Het was niet voldoende om er een WK-finale mee te halen.

Scenario

De minimalistische tactiek kon tegen Frankrijk al na vijf minuten de prullenbak in. Nadat de Marokkaanse verdediger Jawad El Yamiq op het middenveld de bal verspeelde schakelde Frankrijk via Antoine Griezmann razendsnel om en werd Kylian Mbappé in stelling gebracht. Twee keer werd een schot van de Franse aanvaller geblokt voordat Theo Hernandez het eerste doelpunt van de wedstrijd maakte.

Het was precies het scenario waar Deschamps vooraf op had gehoopt. Frankrijk kon nu het voetbal spelen waarmee het in 2018 in Rusland de wereldtitel veroverde. Afwachtend spelen, wachten op een fout van de andere partij om dan via de counter met het superkwartet Griezmann, Mbappé, Ousmane Dembélé en Olivier Giroud toe te slaan. Zo schoot topscorer Giroud voor rust na een uitbraak hard op de paal.

Frankrijk verzuimde afstand te nemen waardoor Marokko lang mocht hopen en geloof bleef houden in een gelijkmaker. Al betekende het geblesseerd uitvallen van aanvoerder Romain Saïss in de 21ste minuut een nieuwe gevoelige tik voor Marokko. Toch richtte ‘de familieploeg’ van Regragui zich op en was El Yamiq vlak voor rust met een spectaculaire omhaal dicht bij een doelpunt. Zijn inzet belandde echter op de paal.

Marokko ging in de tweede helft noodgedwongen een alles-of-niets-spelletje spelen en maakte het daarmee Frankrijk nog zeer lastig. Zo kreeg de Marokkaanse aanhang bij vlagen toch nog oogstrelend voetbal te zien van technisch begaafde voetballers als Sofiane Boufal, Hakim Ziyech en Azzedine Ounahi. Ze draaiden de Fransen een paar keer dol, dwongen kansen af, maar kwamen niet meer tot scoren. In de 79ste minuut maakte invaller Randal Kolo Muani aan alle illusies van Marokko een einde door de 2-0 binnen te tikken na een mooie actie van Mbappé. Zo werd Marokko met de eigen middelen verslagen.

Dubbele nationaliteit

Frankrijk speelde in meerdere opzichten tegen een mindere uitgave van zichzelf. Ook in letterlijke zin. Behalve de Marokkaanse Fransman Regragui zijn de voetballers Saïss en Sofiane Boufal eveneens in Frankrijk geboren. Ze kozen beiden op basis van een dubbele nationaliteit voor Marokko. Zoals er met Ashraf Hakimi (Spanje), Noussair Mazraoui, Sofyan Amrabat en Ziyech (alle drie Nederland) nog vier ‘Europese Marokkanen’ in de basis stonden. Regragui wist er samen met de in Canada geboren doelman Yassine Bounou en vier ‘autochtone’ Marokkanen een hecht geheel van te maken.

Het elftal van Marokko kon al snel na de uitschakeling van het gastland Qatar, Saoedi-Arabië en Iran rekenen op de sympathie van de Arabische wereld. En nadat Ghana en Senegal in de achtste finale sneuvelden, ging heel Afrika eveneens achter Marokko staan. Zo groeide het legioen van Marokko steeds een beetje groter. Frankrijk kon er niet meer dan hooguit een paar duizend fans tegenoverstellen. Typerend voor het toernooi waar de aanhang van Europese landen steeds in de minderheid was.

Bronzen medaille

Het waren wel de Fransen die juichend en zingend na het laatste fluitsignaal achter het doel bleven staan wachten op de blije ‘Haantjes’. Ze gingen ver na middernacht van Al Khor op de weg terug naar Doha. De Marokkaanse aanhang restte niets anders dan vol trots te klappen voor het beste elftal van het land ooit.

De hoop op een wereldtitel mag dan voor Marokko, Afrika en de Arabische wereld vervlogen zijn, maar het toernooi is nog niet voorbij. Een rode menigte zal Marokko zaterdag in het Khalifa International-stadion naar de eerste bronzen medaille willen schreeuwen. Dat zou veel meer dan een troostprijs zijn.