‘Werken én zes keer in de week trainen is pittig

In

‘Dit wordt mijn 27ste jaar als handballer. Ik heb een jaar in België gespeeld, vijf jaar in de buurt van Amsterdam, vier jaar als prof in Duitsland en daarnaast als international bij oranje. In de Duitse competitie was ik op mijn top. Daar is de sport populair genoeg voor clubs om een salaris uit te kunnen betalen, daardoor kon ik me volledig focussen op de sport.

„Mijn grote droom, een leven als handballer, was daarmee uitgekomen. Maar ondertussen verlangde ik steeds meer naar zekerheid over een maatschappelijke carrière daarna. Want wil het bedrijfsleven wel iemand als ik een kans geven? Ik heb veel minder werkervaring dan andere mensen van mijn leeftijd.

„Ik besloot de stap te wagen en terug naar Nederland te gaan. Ik kreeg de kans me te laten omscholen en werk sinds vier jaar als IT-developer bij Kembit in Wijnandsrade. Zij zijn ook de hoofdsponsor van de Limburg Lions waar ik nu handbal, maar dat is pas gekomen nadat ik er ben komen werken. Mijn oudere broer werkt hier ook, hij heeft zich sterk gemaakt voor dat sponsorschap.

„De combinatie van werk en sport is pittig. Ik train zes keer in de week, zaterdag is wedstrijddag en daarnaast werk ik parttime, dat wil zeggen: 36 uur. Waar ik vroeger een lekker middagslaapje kon doen, zit ik nu achter een bureau. Ik merk wel dat mijn 33 jaar oude lichaam dat steeds minder leuk begint te vinden.

„Toch ben ik heel blij dat ik deze kans gekregen heb. Ik ben nu dichtbij mijn familie in Geleen en weet dat ik zekerheid heb in het maatschappelijk leven. Dat is echt een heerlijk gevoel.”

Uit

‘Mijn inkomen van 2.500 euro bestaat voor het grootste gedeelte uit mijn salaris bij Kembit, plus een kleine vergoeding vanuit de Lions. Hoeveel dat is, kan ik niet zeggen; dat is een gevoelig puntje in de sport. Misschien omdat clubs bang zijn dat hun spelers hetzelfde zullen vragen?

„Het is wel opvallend dat het geld in de sport in Nederland zo oneerlijk is verdeeld. Als je het goed doet als voetballer, hoef je je hele leven niet meer te werken. Dat is wel een heel groot verschil met ons handballers. Ik ben er niet boos over, maar het zou wel mooi zijn als dat een beetje rechtgetrokken zou worden.

„Ik woon samen met mijn vriendin. Zij werkt ook in de IT, dus we houden allebei van lijstjes en structuur. Zo hebben we onze inleg voor de gezamenlijke lasten in een Excel-bestand naar rato uitgesplitst. Ik moet er nog steeds aan wennen dat er dan genoeg overblijft om gewoon iets te kopen als ik dat wil. Zo heb ik laatst een gravelbike aangeschaft: een kruising tussen een racefiets en een mountainbike. Eerder zou ik hebben gedacht: is dat nou wel nodig? Nu kan het gewoon, zonder dat mijn spaarrekening dan leeg is. Dat vind ik nog steeds best luxe.”